T8 Podsumowanie, czyli dydaktyka w erze postprawdy (29.01 czyli środa za poniedziałek)

dla chętnych fragm. Przeciw metodzie K.P. Fayerabenda: Feyerabend.pdf

T7 (13 I i 20 I) Wolność pamięci.

Pyt. Czy istnieje zapotrzebowanie na zmianę w dydaktyce humanistyki na poziomie uniwersyteckim?

Do tematu 7 polecam przeczytać fragment wybitnej (zwłaszcza dla kulturoznawców przydatnej) książki Leszka Kołakowskiego „Obecność mitu”:

Kołakowski mit wolności

do T8 (podsumowującego 27.01): recenzujemy artykuł Homo academicus polonicus

T6 (9 XII) Czym różni się system EDUKACJI od innych systemów społecznych, na przykład MEDIÓW?

1. Zaczniemy od prezentacji p. Nikoli nt. eksperymentu Elizabeth Loftus, dotyczącego manipulacji pamięcią i tworzenia fałszywych wspomnień w kontekście kryzysu nauk humanistycznych. Polecam sobie wygooglać tę badaczkę.

2. Ja zrobię prezentację na podstawie książki N. Luhmanna pt. „Realność mediów masowych”:

rozdz. 1-2-3 najbardziej będzie nas interesował

Luhmann Realność mm 1

T5 (2 XII) Jak mówić/pisać, żeby nas słuchano?

Rozdział końcowy książki popularno-naukowej N. Carra „Płytki umysł. Jak internet wpływa na nasz mózg”: Płytki umysł fragm

Dla chętnych fragment z „Wynaleźć codzienność” Michela de Certeau ze schematem, który Państwu rysowałam na tablicy: więcej pamięci – mniej czasu. Dlaczego tak? Także dotyczy tematu 5.

Certeau Taktyki (fragm.)

T 4 (25 XI) Próby odpowiedzi na kryzys dydaktyki.

Proszę w miarę możliwości przeczytać krótki fragment z „Uniwersytetu w ruinie” Billa Readingsa: Readings

Dla bardzo chętnych nowszy odpowiednik rozeznania w kryzysie, ale bardziej okiem przedsiębiorcy (hindusa), czyli fragm. „Woke S.A.” Vivek Ramaswamy : WOKE S.A.

T 3

11 XI Prawda – szczerość – hipokryzja

Warto sięgnąć do mojego listu dziękczynnego dla Lecha Witkowskiego (pierwszy link pod tematem 2)

T 2 28 X Kontynuujemy temat dyskursu.

Rozpocznę od prezentacji do tego tekstu:

Dla LW

Dodatkowo, przygotowujemy temat dydaktyki w spectrum autyzmu.

Sztuka_i_Filozofia-Porządek dyskursu

Foucault, Porządek dyskursu FRAG.

14X T1: Dydaktyka jako posłuszeństwo.

Żeby nie było tak pesymistycznie po zajęciach, załączam Państwu filmik o eksperymencie, którego założenia nie sprawdziły się „w drugą stronę” niż u S. Milgrama, o którym będziemy mówić: Jak szalony naukowiec stworzył sex tratwę w imię pokoju na świecie

21X T2: Dydaktyka jako dyskurs.

Uszczegółowimy temat na zajęciach i wymyślimy do niego jakąś pracę laboratoryjną:-)

„Porządek dyskursu”

z sylabusa:


Humanistyka dzisiaj ulega coraz większemu rozmyciu, zwłaszcza w kontekście kryzysu Uniwersytetu. Nie wiadomo w jaki sposób jej „nauczać”, i nie tylko chodzi o to kto ma to robić (jakiego rodzaju naukowcy, badacze, nauczyciele?), ale też jakie tematy warte są podjęcia i w jaki sposób to robić.

Humanistyka została dziś wyparta przez różnego rodzaju terapie, mentoring, coaching, które rzadko biorą pod uwagę konflikt interesów, z jakim możemy zetknąć się po zmianie życia i priorytetów. Wynika to z dominacji w kulturze współczesnej standardów przedmiotowych (K. Obuchowski), a z drugiej strony – resentymentu (M. Scheler). Humanistyka kiedyś rozwiązywała przede wszystkim dominujące w społeczeństwie problemy i konflikty związane ze standardami podmiotowymi. Druga płaszczyzna, która spycha humanistykę z pola zainteresowań to scjentyzm i technokracja.

Dlaczego humanistyka wydaje się coraz mniej potrzebna, podczas gdy dopiero na jej gruncie można zadać ważkie pytania nie tylko egzystencjalne, ale o przyszłość nauki i edukacji. Czy media, sposób nauczania, osoba nauczyciela, metody, mają duży wpływ na treść, czy nie aż tak duży. Na ile biurokracja w systemie edukacji wpływa na humanistykę? (B. Readings)

Literatura:
Arendt H (2005), Polityka jako obietnica,
Carr N. (2013), Płytki umysł. Jak internet wpływa na nasz mózg,
Cialdini R. (2018), Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka,
Doda-Wyszyńska A. (2020), BRAK KANONU I RESENTYMENT WSPÓŁCZESNEGO HUMANISTY w: „Człowiek i Społeczeństwo” XLIX
Foucault M. (2014), Bezpieczeństwo, terytorium, populacja,
Hayek F.A. (2012), Intelektualiści a socjalizm,
Ilnicki R. (2020), ŚWIAT BEZ DYDAKTYKI, PRACOWNICY NAUKOWI JAKO PUBLIKACJE, STUDENCI JAKO EFEKTY KSZTAŁCENIA w: „Człowiek i Społeczeństwo” XLIX
Luhmann N. (2007), Systemy społeczne,
Luhmann N. (2009), Realność mediów masowych,
Miczka T. (2002), O zmianie zachowań komunikacyjnych. Konsumenci w nowych sytuacjach audiowizualnych,
Obuchowski K. (1993), Człowiek intencjonalny,
Ranciere J. (2008), Nienawiść do demokracji,
Readings B. (2017), Uniwersytet w ruinie,
Scheler M. (dowolne wydanie), Resentyment a moralność,
Sokal A., Bricmont. (1998), Modne bzdury,
literaturę będziemy uzupełniać na bieżąco.

Metody i kryteria oceniania:
bardzo dobry (bdb; 5,0): student uczestniczy aktywnie w zajęciach, analizuje wybrany przez siebie temat, przygotowuje bardzo dobrze (wyróżniającą się na tle pozostałych) sproblematyzowaną prezentację projektu stanowiącego komentarz do ćwiczeń,

dostateczny (dst; 3,0): niewystarczające uczestnictwo w zajęciach, prezentacja projektu zostaje odnotowana lecz nie stanowi znaczącego komentarza do ćwiczeń,
niedostateczny (ndst; 2,0): niewystarczające uczestnictwo w zajęciach, brak prezentacji projektu.
Cele kształcenia:
Celem kształcenia jest wypracowanie nowego modelu (lub etosu) humanisty (nie tylko kulturoznawcy), zarówno po stronie uczącego jak i nauczanego. Jest to oczywiście cel dalekosiężny, dotyczący całego systemu edukacji, więc na zajęciach pracujemy głównie nad językiem komunikacji problemów humanistyki i dylematów upolitycznionego coraz bardziej nauczania (dydaktyka).
Informacja o tym, gdzie można zapoznać się z materiałami do zajęć
Biblioteka, czytelnia, internet, moja strona www: agnieszkadoda.pl zakładka: DYDAKTYKA HUMANISTYKI.