z sylabusa:


Humanistyka dzisiaj ulega coraz większemu rozmyciu, zwłaszcza w kontekście kryzysu Uniwersytetu. Nie wiadomo w jaki sposób jej „nauczać”, i nie tylko chodzi o to kto ma to robić (jakiego rodzaju naukowcy, badacze, nauczyciele?), ale też jakie tematy warte są podjęcia i w jaki sposób to robić.

Humanistyka została dziś wyparta przez różnego rodzaju terapie, mentoring, coaching, które rzadko biorą pod uwagę konflikt interesów, z jakim możemy zetknąć się po zmianie życia i priorytetów. Wynika to z dominacji w kulturze współczesnej standardów przedmiotowych (K. Obuchowski), a z drugiej strony – resentymentu (M. Scheler). Humanistyka kiedyś rozwiązywała przede wszystkim dominujące w społeczeństwie problemy i konflikty związane ze standardami podmiotowymi. Druga płaszczyzna, która spycha humanistykę z pola zainteresowań to scjentyzm i technokracja.

Dlaczego humanistyka wydaje się coraz mniej potrzebna, podczas gdy dopiero na jej gruncie można zadać ważkie pytania nie tylko egzystencjalne, ale o przyszłość nauki i edukacji. Czy media, sposób nauczania, osoba nauczyciela, metody, mają duży wpływ na treść, czy nie aż tak duży. Na ile biurokracja w systemie edukacji wpływa na humanistykę? (B. Readings)

Literatura:
Arendt H (2005), Polityka jako obietnica,
Carr N. (2013), Płytki umysł. Jak internet wpływa na nasz mózg,
Cialdini R. (2018), Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka,
Doda-Wyszyńska A. (2020), BRAK KANONU I RESENTYMENT WSPÓŁCZESNEGO HUMANISTY w: „Człowiek i Społeczeństwo” XLIX
Foucault M. (2014), Bezpieczeństwo, terytorium, populacja,
Hayek F.A. (2012), Intelektualiści a socjalizm,
Ilnicki R. (2020), ŚWIAT BEZ DYDAKTYKI, PRACOWNICY NAUKOWI JAKO PUBLIKACJE, STUDENCI JAKO EFEKTY KSZTAŁCENIA w: „Człowiek i Społeczeństwo” XLIX
Luhmann N. (2007), Systemy społeczne,
Luhmann N. (2009), Realność mediów masowych,
Miczka T. (2002), O zmianie zachowań komunikacyjnych. Konsumenci w nowych sytuacjach audiowizualnych,
Obuchowski K. (1993), Człowiek intencjonalny,
Ranciere J. (2008), Nienawiść do demokracji,
Readings B. (2017), Uniwersytet w ruinie,
Scheler M. (dowolne wydanie), Resentyment a moralność,
Sokal A., Bricmont. (1998), Modne bzdury,
literaturę będziemy uzupełniać na bieżąco.

Metody i kryteria oceniania:
bardzo dobry (bdb; 5,0): student uczestniczy aktywnie w zajęciach, analizuje wybrany przez siebie temat, przygotowuje bardzo dobrze (wyróżniającą się na tle pozostałych) sproblematyzowaną prezentację projektu stanowiącego komentarz do ćwiczeń,

dostateczny (dst; 3,0): niewystarczające uczestnictwo w zajęciach, prezentacja projektu zostaje odnotowana lecz nie stanowi znaczącego komentarza do ćwiczeń,
niedostateczny (ndst; 2,0): niewystarczające uczestnictwo w zajęciach, brak prezentacji projektu.
Cele kształcenia:
Celem kształcenia jest wypracowanie nowego modelu (lub etosu) humanisty (nie tylko kulturoznawcy), zarówno po stronie uczącego jak i nauczanego. Jest to oczywiście cel dalekosiężny, dotyczący całego systemu edukacji, więc na zajęciach pracujemy głównie nad językiem komunikacji problemów humanistyki i dylematów upolitycznionego coraz bardziej nauczania (dydaktyka).
Informacja o tym, gdzie można zapoznać się z materiałami do zajęć
Biblioteka, czytelnia, internet, moja strona www: agnieszkadoda.pl zakładka: DYDAKTYKA HUMANISTYKI.