https://issuu.com/kulturoznawstwo/docs/sk_2016_2
Razem z dr Markiem Chojnackim z naszego Instytutu Kulturoznawstwa prezentujemy numer 2(10)/2016 Studiów Kulturoznawczych poświęcony fabularyzacji życia. „Fabularyzację życia” rozumiemy jako cykl uformowań „życie – zapis – gra – życie – zapis – gra – życie” itd. Interesuje nas: życie jako opowieść zapisana (literatura, biografie, autobiografie, również blogi), życie jako opowieść zapisana i odegrana (realizacje filmowe i teatralne, jako nośniki „historii życia”, aktorskie wcielenie jednych ludzi w drugich), życie jako opowieść zapisana, odegrana i ponownie wcielona w życie (filozofia życia i filozofie życiowe oparte na strukturze fabularnej, praktykowane schematy). Obok kategorii Arystotelesa, odniesionych do fabuły, proponujemy przyjrzeć się teorii kompetencji biograficznej polskiego psychologa Z. Pietrasińskiego. Jego zdaniem, w trakcie rozwoju, zyskujemy kompetencję biograficzną – szczególne narzędzie łączące wiedzę, samowiedzę, autokreację, poczucie własnej wartości w perspektywie życiowej.
Artykuł H. White’a otwierający tom ustanawia skojarzenie fabuły z ciałem poprzez zaadoptowanie Freudowskiej teorii popędów do teorii narracji.
Niektórzy uważają fabularyzację za synonim narracji i jest to utożsamienie uzasadnione, pod warunkiem, że nie odnosimy go do jednostkowego, konkretnego w swej cielesności życia przeżywanego tu i teraz. Fabularyzacja nie ogranicza się też do biografii, czy fikcjonalizacji, która z kolei otwiera przestrzeń badania wzajemnych wpływów sztuki i życia.
Ten numer „Studiów Kulturoznawczych” ukazuje fabularyzację życia jako „rodzaj kliszy, poprzez którą dostrzegamy, że nasze działania i myśli podlegają presji prezentacji (quasi – emisji), co więcej – już w trakcie przeżywania odnotowują się w zapisie mogącym zmienić swój status, z poznawczego na estetyczny, z wewnątrzumysłowego na medialny. Chodzi również o strukturę, która inaczej traktuje przewidywalność zdarzeń, ich zapamiętywanie i nadawanie sensów. Umysł utrzymujący kontrolę narracyjną w trybie fabularyzacji tematyzuje obszar życiowych doświadczeń, poszukuje nazwy dla zintegrowanej linii życia, archiwizuje w pamięci długotrwałej tylko te epizody, które tę linię akcentują w postaci wybranych, punktowych zdarzeń”. (M. Chojnacki, Od redakcji)